Het einde is naarbij..

1 juni is het dan zo ver; ik vlieg 's avonds richting Melbourne. Het plan is om 1 juni van Nelson (waar ik nu ben) naar Auckland te vliegen en dezelfde avond naar Australië. Hoewel ik in drie maanden best wat van Nieuw-Zeeland gezien heb, heb ik nog een vrij grote lijst met plekken hier die ik nog wil zien en activiteiten die ik nog wil doen. Ik weet vrij zeker dat ik opnieuw voet zal zetten in Nieuw-Zeeland, dit land is veel te prachtig om dat niet te doen. Zoals sommigen van jullie weten was het plan om in september met mijn master International Public Law te starten in Amsterdam en om deze reden terug op Nederlandse bodem te zijn voor die tijd. Nu bevalt tot nu toe reizen mij prima en heb ik nog veel wilde plannen om uit te voeren. Dit en het feit dat ik wat moeilijkheden heb gehad met mijn application voor dr master, heeft ervoor gezorgd dat ik besloten heb langer te blijven reizen. Ik moet nog even wat meer hiervoor regelen, maar voor nu ziet het plan er zo uit: ik heb een working holiday visum aangevraagd voor australie, dus ik ga in Australië even iets heel anders doen ik Nieuw-Zeeland. In plaats van constant rondreizen en niet langer dan 1 week op 1 plek te zitten, wil ik in Melbourne een baan zoeken en daar in ieder geval voor een paar maanden settelen. Hierna wil ik in ieder geval naar Indonesie om mount Ranjari te beklimmen en op de Gili islands mijn duikdiplomas te behalen. Verder heb ik nog geen idee van mijn plannen, enkel dat ik voor kerst terug in Nederland wil zijn. Dit geeft me ook wat meer tijd om te acclimatiseren en een kamer etcetera te zoeken in Amsterdam. Dit alles met het voorbehoud dat de Uni me toelaat om de master te starten in Februari.
Tijd om het te hebben over mijn avonturen van de afgelopen maand! Na mijn eerste bezoek aan Wanaka ben ik met Sebastian naar Queenstown gereden. In Queenstown kwam ik bijna iedereen weer tegen die ik de maanden ervoor ontmoet had. Sowieso had ik met Naomi afgesproken, want die zou een weekje zuideiland doen gedurende haar public holiday. Ik had ook afgesproken met Malou en de Duitse jongen met wie ze samen reist, Thomas. Toen ik met Naomi wijn aan het drinken en muziek aan het luisteren was op het terras van mijn hostel, kwam een Zweeds meisje die ik ontmoet had in Nelson ook aangelopen. Met zn drieen hebben we pizza gehaald en afgesproken met de poolse jongens, de vrienden van Naomi en Malou en Thomas en zijn we op stap gegaan. Om drie uur snachts hebben Malou, Thomas en ik nog een beroemde Ferg-burger gehaald. Overdag staat er echt een gigantische rij voor deze dingen, maar verrassend genoeg 3 uur s nachts niet. Die middag had ik voor de volgende dag hanggliding geboekt (deltavliegen). Een beetje vermoeid, maar opgewekt niettemin, werd ik met een busje naar de berg gereden waar ik vanaf zou moeten rennen. Het vliegen zelf was echt fantastisch, de reden waarom ik het wou doen is het omdat het het dichtstbij zelf kunnen vliegen is. Dus toen ik de vlieger ook even mocht besturen (we vlogen met n begeleider), was ik een gelukkig mens. Die avond hebben we een pizzaparty georganiseerd met Sebastian, Juliane, Thomas, Malou en ik. De volgende dag (koningsdag!) zijn Malou, Thomas en ik de Queenstown hill opgelopen waar we nog een dronken Nederlander tegenkwamen ter ere van koningsdag (bovenop de berg ja). Het uitzicht was echt prachtig en de foto's in het vorige verslag zijn van de queenstown hill (logistiek foutje). We wilden alledrie de dag erna naar Te Anau gaan en dus besloten we samen de bus te pakken richting Frankton en vanaf daar te liften. Wonder boven wonder hebben we het hele stuk met zn drieën kunnen liften. Iedere keer waren we klaar om op te splitsen, maar pastten we toch weer met zn drietjes in de auto. Omdat Malou wat ziekig was hadden we besloten dat Thomas en ik met zn tweetjes zouden gaan wandelen de volgende dag. De Keplertrack is 1 van de nine great walks in NZ (drie dagen tracks) en wij zouden de eerste dag doen; mount Luxmore op en weer terug naar Te Anau. Het ding was dat het weer niet echt fantastisch was; halverwege begon het al te hozen. Dit maakte wel dat het pad door het bos naar boven best schitterend was, tussen alle groene bomen zweefden allemaal kleine wolkjes. Bovenaan mt Luxmore konden we echt geen drol zien, behalve wolken aan beide kanten van ons, wat superdesorienterend was. Eenmaal een hoek omgelopen op de top rees de Luxmore hut op, echt een gigantische hut in the middle of nowhere wat maakte dat we niet geheel zeker waren of het geen fata morgana was. Na opgewarmd te zijn in de hut was het weer tijd het weer te trotseren en naar beneden te gaan. Al met al heeft de dag ons 10 uur gekost en hebben we mijn highscore so far gelopen, 36 km. Thomas en Malou vertrokken richting Wanaka de volgende dag en ik besloot met Sebastian naar Milford Sound te rijden. De rit ging vrij vlekkeloos, met de uitzondering dat we werden aangevallen door n paar inheemse vogels. Milford sounds is een beetje Noorwegerig en heel, heel mooi. Hoge bergen, allemaal watervallen, dolfijnen. Nog beter is dat des te slechter het weer, des te mooier Milforf sounds wordt. Dus we hadden niet erg prachtig weer, maar door de laaghangende wolken werd het alleen maar mooier. Ik had van een paar mensen tijdens het reizen gehoord dat de mueller hut track in mount Cook erg mooi en de moeite waard was. De track is tweedaags, de ene dag omhoog (1040 meter klim), slapen in de hut en de volgende dag weer naar beneden. Ik had wel mooi weer nodig, dus ik besloot om richting Wanaka te gaan en daar te blijven totdat de weersvoorspelling goed was voor twee opvolgende dagen. In die paar dagen Wanaka is het spectaculairste wat we gedaan hadden toch wel het bakken van 80 scones. Die woensdag vertrok ik richting mount Cook. Daar aangekomen kon ik nog niks zien van de omgeving omdat het goed hard regende. De volgende dag wonder boven wonder was het helemaal opgeklaard en begon ik met backpack op de rug aan de klim. Het uitzicht boven was superspectaculair en we konden heel mooi de zonsondergang zien. S avonds hebben we naar de sterren gestaard (echt ziek veel en mooi) en wat gekaart. Voor de volgende ochtend had iedereen de wekker op 6 uur staan, om de zonsopgang te aanschouwen. Als het me lukt zal ik de video hier uploaden, anders wel op facebook, want ook dat, ik heb het gevoel dat ik wat in herhaling val, was prachtig. Na naar beneden te zijn gelopen ben ik naar lake tekapo gelift. Aangezien het daar ziek druk was en vast is, bleef ik er maar 1 nacht, omdat de volgende dsg al geen plekken meer beschikbaar waren. Van lake tekapo ben ik naar Oumaru gegaan, een best schattig plaatsje aan de oostkust. Hier heb ik geprobeerd pinguins te spotten, gefaald en wat rondgewandeld in mooie boekenwinkels en kunstgalerijen. Van oumaru naar Dunedin kreeg ik een lift van een vrachtwagenchauffeur die me ook gelijk vertelde over de geschiedenis van het gebied. Uiteindelijk ben ik 5 nachten in Dunedin geweest, waar ik een gallerij heb bezocht, gewandeld ben naar tunnel beach, een piercing bovenin mn oor heb genomen en een streetarttour gelopen heb. Ik ben ook nog een dag naar de peninsula gefietst, waar ik uit enthousiasme en slechte planning 85 kilometer heb gefietst. Maar wel albatros gezien en zeeleeuwen. Van Dunedin heb ik maar weer eens de bus genomen naar Christchurch. Christchurch is vrij vaag, het heeft niet echt een citycentre, alles is heel verspreid en de meeste dingen zijn verwoest. In het hostel moest ik zelfs een noodcontact opgeven in verband met aardbevingeb. Op een kleine aardbeving in de avond na, heb ik het overleefd. Na best een tijd in steden had ik wel weer zin om naar de natuur te gaan, dus de volgende stop was Hamner springs. Hamner springs was heerlijk rustig, tussen de bergen met thermal pools en n groot forest park. Mijn eerste dag daar heb ik al hikend eoorgebracht en dag twee heb ik heerlijk ontspannen in de pools. Van hamner ben ik richting Kaikoura gegaan en van Kaikoura gister naar Nelson. En hierover de volgende keer weer meer, de cliffhangers bevallen me wel. Adieu!