Week 2

Alweer een week voorbij, dus tijd voor een nieuw verslag. Volgens mij was ik gebleven bij dat ik de bus naar Whangarei nam. Eenmaal aangekomen in Whangarei werd ik opgepikt door Shirley, bij wie ik op de farm zou verblijven. Voor de mensen die niet bekend zijn met het concept farmstay zou ik even uitleggen wat het inhoudt. Om geld te besparen heb ik besloten hostel af te wisselen met farmstays. Dit betekent dat je kosten en inwoning krijgt bij een kiwi op de farm in ruil voor 4-6 uur werk per dag (gemiddeld). Toen ik op Facebook een bericht plaatste dat ik richting Nieuw Zeeland kom, reageerde onder andere Shirley dat ik wel bij haar kon verblijven. Ik slaap hier in een aparte cottage met zelfs een eigen badkamertje. Ze hebben hier werkelijkwaar allemaal soorten groenten, fruit en beesten, maar ik geloof dat het overwegend een avocadofarm is. Het zijn echt de meest vriendelijke mensen, Shirley en haar man Ian en samen hebben ze 5 kinderen waarvan 1 dochter van 24, Rachel, regelmatig er is met haar 4 jaar oude zoon Jack. Dit is wel een wat uitzonderlijke farmstay in die zin dat ik niet echt verwacht wordt iets te doen. Ik heb wat onkruid gewied en toevallig net een appeltaart gebakken, maar dat was het dan ook wel. Sowieso is iedereen hier echt bizar aardig, je hoeft alleen maar gedag te zeggen en je krijgt de sleutels van het huis gegeven. De eerste twee dagen heb ik niet veel gedaan; zondag heb ik een rondleiding gekregen van de farm en maandag ben ik met Shirley en Rachel naar de sportschool geweest. Dit land maakt me echt sportief, een dag niet 5 km gelopen, is een dag niet geleefd. Dinsdag wou ik graag een paar dagen naar de Bay of Islands en na overleg (nauwelijks) met Shirley was dit natuurlijk prima. Sterker nog, een vriendin van haar woont in Russell, letterlijk in de Bay of Islands en daar kon ik wel verblijven. Haar man is een tijdje geleden overleden en daarom vindt ze het hartstikke leuk als mensen langskomen. Dus ben ik met de bus naar Paihia gegaan en heb ik vervolgens afgesproken met Raewyn, de vrouw in Russell. De eerste middag ben ik wat lukraak gaan wandelen, waarna ik over de rotsen terug ben gelopen naar Russell, wat al met al 3 uur in beslag nam. Daar aangekomen ben ik met Raewyn mee naar huis gereden, wat zo'n 5 km buiten Russell was. Haar huis bleek een oesterbedrijf te zijn. Het bestaat uit 5 gebouwen, het hoofdgebouw (welke lijkt op een grote boomhut) en 4 kleine gebouwen. Ik sliep in een van de kleine gebouwen welke weer een eigen badkamer bevatte en 2 bedden. Raewyn is een super aardige vrouw, een beetje excentriek en behoorlijk christelijk. Overal lagen passages van de bijbel en 1 dag toen ik binnenkwam stond een cd op met een man die vertelde over zijn zoektocht naar God en ik ken ondertussen veel christelijke muziekhitjes. Dinsdag heb ik verder weinig uitgevoerd. De volgende dag had ik afgesproken met Malou, want die was nog in de Bay of Islands. Het plan was om te gaan kanoën maar tegen de tijd dat we terug waren bij mijn verblijfplaats (Raewyn heeft een kano), was her water al te laag om het water in te komen. Van Raewyn haar huis naar Russell haven is namelijk zo'n 40 minuten lopen, dus na twee keer dit gelopen te hebben, een keer met Malou met backpack, is het water wel gezakt. Dus besloten we nog een keer dezelfde wandeling af te leggen naar Russell om daar naar long beach te gaan en te picknicken. Tegen de avond hebben we een restaurant opgezocht en een hapje gegeten. Omdat we werden afgeleid door een prachtige zonsondergang was het al donker toen we terug liepen. Onder het licht van de prachtige sterrenhemel zijn we teruggelopen (en met behulp van het licht op Malou haar telefoon). De volgende ochtend moesten we vroeg op want Malou zou de bus richting Whitianga nemen en ik vertrekken op een tour richting Cape Reinga. Cape Reinga is het meest noordelijke puntje van Nieuw Zeeland en de Maori geloven dat de zielen daar wegspringen en door een zeemonster worden opgeslokt als ze slechte dingen hebben gedaan. Het is eveneens het punt waar de Tasmaanse zee samenkomt met de Pacific Ocean. Onderweg zijn we eerst gestopt bij een heel oud bos. Dit bos had eerst het hele noordelijke eiland bedekt, maar na een aantal tsunami's is het in het grootste gedeelte weggevaagd. Mensen zijn nog wel altijd bezig met het opgraven van bomen in dit bos, de kauri bomen, waarvan meubels en andere hebbedingetjes worden gemaakt. Na een koffiestop zijn we doorgegaan naar een stuk strand. Na de horrorverhalen van de buschauffeur over mensen die er over de rotsen zijn gesmeten door de golven en mensen die waren overleden bij dat strand, hielden de meesten van de groep (waaronder ook ik) het bij pootjebaden. Hierna gingen we door naar cape reinga, waar we een uur konden rondlopen en foto's maken. Na cape reinga was het tijd om te sandboarden bij de Te Paki stream. Ook hierover had de buschauffeur weer mooie verhalen; uit benen stekende botten, gebroken vingers, hersenschuddingen. Maar voor het sandboarden zelf kwam de eerste uitdaging, het opklimmen van de zandheuvel. Na de goede pose aangenomen te hebben, ben ik van de heuvel gegleden, wat echt geweldig was. Toen ik eenmaal beneden was ben ik nog een keer gegaan en het enige wat me tegenhield voor een derde keer was dat ik die rotheuvel dan nog eens op moest klimmen. Na het sandboarden zijn we met de bus over 90 milde beach gereden, wat echt een strand is (weliswaar 60 miles), maar ook een erkende weg. Hier hebben we nog een korte tussenstop gemaakt bij de fishhook, de plek waar een Maori het noordeiland opgevist zou hebben. De fishhook is eigenlijk gewoon een rots in het water met een gat erin. Op de weg terug hebben we als laatste stop de beste fish and chips zaak aangedaan in Nieuw Zeeland. Eenmaal terug in Russell was het al laat en ben ik dus snel richting mijn bedje gegaan. De volgende dag, ondertussen vrijdag, ben ik met de ferry richting urapukapuka island gegaan, middenin de Bay of Islands. Dit is het grootste eiland en je kunt er snorkelen, kanoën, of, zoals ik heb gedaan, hikken (tramping zoals ze het hier noemen). Dit was eveneens prachtig, net als al het andere in dit land. Het eiland is geheel predator-vrij dus voornamelijk geen possums. Alle eilanden in de Bay hebben een huis, waar een soort opzichter woont, maar aangeraden wordt dit met een partner te doen aangezien dit zo'n beetje het eenzaamste beroep is wat je kunt hebben. Na urapukapuka island heb ik met Raewyn en een andere kerel nog even sterren gekeken. De reden waarom ik langer was gebleven dan ik in eerste instantie van plan was, was dat zaterdag een soort Maori feest was, georganiseerd door de kerk van Raewyn in Rawhiti. Toen ik aankwam bleken er nog twee backpackers te zijn een Finse en Deen. Zij waren al 4 jaar een stel en waren met een van, kitty, door Nieuw Zeeland aan het reizen en hadden een baan in een café in Russell gekregen. Overdag hebben we een Bay in de buurt bezocht en verder waren een aantal mensen aan het jammen, voornamelijk christelijke liederen die ik ondertussen best aardig kende. S avonds zijn we richting de marae gegaan, wat een soort buurthuis is. Hier hebben we een traditioneel welkom gekregen, de mensen die er voor het eerst kwamen moesten onder een poort in de tuin staan en onder kreten van de Maori mochten we de marae in komen. In de marae hingen allemaal foto's van voorvaderen, vandaar ook de formele begroeting omdat het een spirituele plek is. We mochten plaatsvinden en de vrouwen zongen liederen, waar tussendoor de jonge mannen van de stam een woordje mochten houden over zichzelf en hun voorvaderen. Hierna gingen een aantal mannen van de groep nieuwkomelingen een antwoord geven op deze begroeting (ben de Maori naam vergeten) door ze te bedanken, wat over zichzelf te vertellen en een kort liedje te zingen voor de stam. Normaal gesproken moesten we dit allemaal doen, maar wegens tijdgebrek en het feit dat dit een vrij relaxen, vrije stam was, werd ik gelukkig overgeslagen. Hierna zouden we hangi eten (stomen van eten onder de grond ), maar volgens mij is het uiteindelijk in de oven beland. Eerst nog trouwens na de bedankjes van de nieuwkomelingen moesten we een traditionele hongi doen met een stamhoofd; voorhoofden en neuzen tegen elkaar en samen en adem delen. Daarna moesten we alle leden van de stam de hand schudden en een kus op de wang geven (zo'n 20 mensen), wat vooral voor de Europeanen onderons een akward bedoeling was. Hierna hebben we heerlijk gegeten. Ik ben er ook nog achter gekomen dat de feelingstick (het doorgeven van een stok en als je hem vasthebt, delen van je gevoelens) afstamt van de Maori. Het stamhoofd had een soort wandelstok en als je die vasthoudt, moet je iets delen met de groep. Hierna ben ik rond 12 teruggereden met de Finse en Deen in hun auto kitty, bovenop een matras zittende achterin. De volgende ochtend zou ik namelijk terug naar Whangarei, anders had ik nog kunnen deelnemen aan t gezamenlijk slapen in de marae, ook een Maori traditie. Volgende ochtend ben ik naar Russell gelopen, de ferry naar Paihia gepakt en met de bus terug naar Whangarei gereden. Ik denk dat ik hier tot woensdag blijf en dan de bus pak richting Raglan, een kustplaats waar je goed kunt surfen.